Polityka senioralna w Polsce realizowana jest m.in. w oparciu o wytyczne rządowego dokumentu  Polityka społeczna wobec osób starszych 2030. Bezpieczeństwo – Uczestnictwo – Solidarność. 

Zostały w nim określone kluczowe obszary podejmowanych działań na rzecz seniorów.

Edukacja stanowi jeden z ważniejszych elementów wszelkich strategii działań na rzecz poprawy jakości życia osób starszych. Wpisuje się ona w rozwijaną współcześnie ideę aktywnego i pomyślnego starzenia się. Aktywność i pomyślność oznacza nie tylko podejmowanie działań na rzecz podtrzymywania czy rozwijania sprawności fizycznej, ale również sprawności umysłowej. Obecnie coraz częściej akcentuje się, że uczenie się jest warunkiem koniecznym dla zachowania kondycji umysłowej.  W odniesieniu do seniorów proponuje się różne obszary badawczo-dydaktyczne.

Edukacja do starości ma zasadniczo na celu przygotowanie do roli seniora, edukacja w starości  to uczący się senior (realizowanie przedsięwzięć edukacyjnych kierowanych do osób starszych), edukacja przez starość oznacza natomiast dialog międzykulturowy, międzypokoleniowy, przekaz wartości, a edukacja dla starości dotyczy z kolei kształcenia kadry do pracy z seniorami. 

Każdy z wymienionych obszarów edukacji ma inne cele i zadania, przed każdym stoi szereg wyzwań.  Edukacja do starości jest ważna z uwagi na konieczność pokonywania określonych trudności  w zakresie orientacji i dostosowania się do nowej fazy życia (Dzięgielewska 2009), współcześnie wymagającej od wielu seniorów odnalezienia się w świecie pełnym zmian wartości, rozwoju technologii itp. W tym kontekście mówi się też o wychowaniu do starości, które za Aleksandrem Kamińskim można rozumieć jako pomaganie ludziom „(…) w nabywaniu zainteresowań i aspiracji oraz umiejętności i przyzwyczajeń, które – gdy nadejdzie czas emerytury – dopomogą w realizowaniu trybu życia sprzyjającego wydłużaniu młodości i dające satysfakcję aktywności” (Kamiński 1978 – cyt. za  Dzięgielewska). Jest to pewnego rodzaju adaptacja do złotego wieku polegająca z jednej strony  na informowaniu i zachęcaniu do pewnych działań, a z drugiej na inicjowaniu takich sytuacji,  które wymagają podjęcia określonej aktywności.

Celem edukacji w starości nie jest zwiększanie kompetencji zawodowych, ale przede wszystkim rozwijanie zainteresowań i budowanie lub podtrzymywanie poczucia niezależności. Samowystarczalność odnosi się nie tylko do samoopieki w zakresie wykonywania czynności pielęgnacyjnych. Oznacza ona ponadto umiejętność odnajdywania się w zmieniających się strukturach społeczno-ekonomicznych m. in. w związku z rozwojem gospodarki opartej na wiedzy, kształtowaniem się społeczeństwa cyfrowego. Pośrednimi korzyściami edukacji w starości, z których senior często  nie zdaje sobie sprawy, są wzrost poczucia własnej wartości, trenowanie mózgu, które sprzyja  zachowaniu sprawności umysłowej.

Aktywność edukacyjna seniorów jest wyrazem troski o ich kondycję umysłową, jak również szansą na pomyślne przeżywanie tej fazy życia. Edukacja wpisana jest w wiele inicjatyw społecznych realizowanych lokalnie i coraz częściej oferowanych przez samych seniorów, z uwagi na potrzebę integracji,  czynnego działania i z myślą o innych osobach starszych.

Po całość artykułu zapraszamy pod poniższy link.